Çocuklar Günü

Çocuklarımız: 20 Kasım 1959’da Birleşmiş Milletler genel kuruluna bir tasarı halinde sunulan, çocuk hakları tasarısı; 20 Kasım 1989 günü Birleşmiş Milletler üyesi devletler tarafından, aynen kabul edilerek; hayata geçirilmiştir. Çocuklar Günü olarak kabul edilen bu tarih genel anlamda pek bilinmemektedir. Bu kadar ciddi bir çalışma olmasına rağmen, çocukların hayatında bu güne kadar hiç ciddi bir değişikliğe yol açamamıştır. Asker çocuklar, işçi çocuklar, çırak çocuklar, aile içi şiddete uğrayan ve istismara kurban giden çocuklar. Daha oyun çağındayken 12- 14 yaşlarında gelinlik giydirilip, birilerinin koynuna sokulan çocuklar! Okula gidemeyen hayatının tamamını sokaklarda geçirip, çeşitli çete gruplarınca; her türlü kötü emeller için kullanılan ve tecavüze uğrayan çocuklar; son olarak mahkum çocuklar…

Şimdi kendimize soralım: Bu çocukların hangisi bu günün kendilerinin günü olduğunu bilebilir? “Çocuklar Günü” olarak bir günün olduğunu acaba kaç kişi biliyor? Elimizdeki istatistiklere göre hayatının tamamını sokaklarda geçiren çocuk sayısı 300,000 kadar. Peki, bu şartlar altında hangi çocuğun günü kutlayacağız? Demek ki, kâğıt üzerinde ne ilan edilirse edilsin altını kimler imzalarlarsa imzalasınlar hayata geçirilmedikçe hiçbir anlam ifade etmiyor. Dünya genelinde 63 milyon çocuk en ağır koşullarda yaşam mücadelesi verirken, kimin hangi haktan söz etmeye hakkı vardır ki? Çevremizde sürdürülen çıkar çevrelerinin başlattığı kirli savaşın, en acımasız ve en mazlum kurbanları da çocuklar değil mi? Öyleyse çözülmeyen sorunlar için, özel bir gün ilan etmek; o insanlarla alay etmek anlamına gelmez mi? O halde bizim gibi yoksul ülkelerin çocuklarının günleri de, aynen büyüklerininki gibi. Bugün dünyayı çocuklara zindan edenler de, bir zaman çocuktular.

Yine Birleşmiş Milletler istatistiklerine göre batılı ülkelerin çocukları da, bizimkilerden pek farklı değil. Yalnız İskandinav ülkeleri ve Küba bu sorunu aşmayı başarmışlar. Ülkemizde 23 Nisan Ulusal Egemenlik Ve Çocuk Bayramı kutlamalarının olması bir nebze de olsa çocukların yüzünü güldürse de,hak ve sorumluluklarının yerine getirilmesi açısından yeterli değildir. Sonuç olarak; ülkemizin bu yolda atması gereken, çok önemli adımlar var. Kısacası almamız gereken mesafe öyle birkaç yılla gibi görünmüyor. Belki kendileri içini özel bir günün olduğunu parmakla sayılacak kadar az birkaç çocuk bilebilir. Ama geleceğimizi emanet edeceğimiz o birkaç çocukla sınırlı olmamalı. Çünkü ülkemizin geleceğinde tüm çocukların ayrı ayrı, görevleri vardır. Böylesine özel günlerimizi umarız ki büyük bir rahatlık içinde kutlayacağımız dönemler yakındır!